Альтернативная онкология

[Багирочка]

Сообщение от naum

а атеросклероз сосудов нижних конечностей в наличии. не могу пройти 100 метров без остановки и отдыха, так как возникают жуткие боли в мышцах ног

Сообщение от Polkov

Надо уничтожить паразитов в проблемном месте, а это лучше всего делать локальной гипертермией

Эти вещи не совместимы.Ни в коем случае.
С остальным согласна.

[бабушка]

[QUOTE=ArmStrong;885282]там лекторша много говорит о декарисе (Торговые названия: Левамизол, Декарис).

Очень интересно про декарис!

[Polkov]

Сообщение от Багирочка

Эти вещи не совместимы.Ни в коем случае.

Ну, почему же?

[Ина]

Polkov, если атеросклероз в сосудах сонной артерии?

[Chiffa]

" — Выходит, детские опухоли более агрессивные, чем в других возрастах?

— Да, это верно для ряда детских ЗН, но вот что примечательно. Несмотря на высокий пролиферативный индекс, у детей, и особенно грудного возраста, нередко отмечается способность опухоли к дифференцировке и дозреванию в полноценную ткань, что может наблюдаться в нейробластомах, эмбриональной рабдомиосаркоме и герминоклеточных опухолях. " - это из мед статьи про детскую онкологию

Тут была теория, что рак надо снабдить всеми полезными веществами за счет спортивного питания или парентерального питания и он дозреет в нормальную ткань....может эта теория не лишена здравого смысла. Мы понять не успели к сожалению((((

[veg]

Сообщение от RIXTER

не могу пройти 100 метров без остановки и отдыха, так как возникают жуткие боли в мышцах ног.

Хорошо помогают скипидарные ванны по Залманову. http://thurne.ucoz.ru/news/ochishhen.../2013-12-27-50

[odesey]

Сообщение от naum

Включите специи все которые вам нравятся. Куркуму с черным перцем желательно. Имбирь хорошо.

Лучше перец кайенский. Можно в капсулах.
Ножные ванны с перцем.

[CBETA]

Прочла материал об этом человеке:11 сентября 2013г. исполняется 85 лет со дня рождения великого Белорус, заслуженного учителя БССР Алеся Белокоза. Основатель литературно-краеведческого музея в Гудевичах и сейчас не оставляет труда на благо национальных ценностей.
Александр Белокоз: Медицина наша очень вредит людям. Я до 1986 года не вылезал из больниц. Мне становилось все хуже и хуже. Дошло до рака кишечника и рака ноги. Медицина уже хотела меня травить химиотерапией. Слава Богу, мой организм это не принял. И это мне помогло избежать смерти. Ведь что такое химиотерапия? Она убивает и раковые клетки, и иммунные. Раковые оживают, а иммунные - нет. Врач мне запрещал тогда заниматься крамянёвкай. А сейчас я лечусь кремниевой водой.
Кремниевую воду он пьёт и сейчас. А в основу его лечения лёг следующий рецепт:

Белокоз начал пить по 1 ст.ложке 1 раз в сутки свиную желчь, смешанную с 40-градусной водкой (на 100мл желчи 50 мл водки).

Через 6 лет, почувствовав привыкание, он стал пить по 80г желчи 2-3 раза в сутки.
Нашла статью о нём на белорусском языке (через Гугл более понятно) http://belarus.kulichki.net/index.ph...1&limitstart=5

Нажмите тут для просмотра всего текста

ХВАРОБЫ і ЛЕКАВАНЬНЕ

АА: Алесь Мікалаевіч, мы ведаем, што ўсё, што вы рабілі апошнія дзесяцігоддзі, яшчэ і рабілася на фоне ня вельмі добрага стану здароўя...

Ведаеце, так здарылася ў жыцьці, што афіцыйная медыцына мяне пяць разоў хавала - прызнавала, што я больш жыць ня буду.

Акрамя гэтай халерыны, калі доктар казаў, што я напэўна ня выжыву, а брат, можа, ачуняе - не адгадаў. Далей было такое. Можа, ў годзе 1937-м была водра - у мяне вельмі кроў з носа ішла. Мясцовы фельчар нічога ня мог зрабіць і казаў маме: "Усё - памрэ ваш Сашачка, не магу я спыніць крыві". Я гэта чуў і разумеў, але мне гэта было абыякава, што буду жыць ці не буду, памру ці не памру - настолькі зьнясілеў. Праўда, ён пайшоў, мама пабегла да бацюшкі, лёду дастала, абклала мяне лёдам. Кроў спынілася і я застаўся жыць.

Далей у 1935-м годзе я пайшоў у школу, калі мне не было яшчэ поўных 6 гадоў. Настаўніца кажа: "Хай паходзіць, потым надакучыць яму, дык кіне." Ну, а потым гаворыць: "Лепш разьбіраецца за тых, што маюць па восем гадоў, дык хай вучыцца." Але я вельмі дрэнна выглядаў, тата павёз да лекара. Параіў габрай, што трэба ехаць да Фішмана - быў такі лекар. Тата завёз да таго Фішмана, ён паглядзеў на рэнтгенаўскім апараце, намаляваў, што левае лёгкае крыху ўжо сухотамі паранена, а правага зусім няма - сухоты. Ну, калі сухоты, значыць, чаго хадзіць у школу, калі ўсё роўна ж паміраць... Я ўжо ў школу не пайшоў, так прахадзіў. Вазіў тата кожны тыдзень да доктара гэтага, ён лякарствы нейкія даваў. Фішману трэба было дзьве рэчы: грошы за прыём - пяць злотых, і слава, што ён вылечыў сухоты, якіх не было на самай справе. І вось на нёманскім параходзе бацьку адзін чалавек параіў: "Гэта жулік, ніякіх сухотаў няма, вы павязіце сына да лекара Быка". Ён быў мясцовы чалавек. Той паставіў на рэнтген і фатаграфію паказаў: "Панскі сынэк здрув, як бык. Ніякіх сухотаў у яго няма".

Стаў хадзіць я ў школу, вучыцца.

Зноў паміраў, калі трапіў у шпіталь з траўмай нагі, то мне зрабілі перасадку скуры і тут жа паклалі ў гнойную палату. Побач ляжаў (два ложкі разам) чалавек, у якога са скулаў цёк гной. І Сідарчук-лекар прыйшоў раніцай і тут жа, у гэтай гнойнай палаце, зрабіў мне перавязку, у той час, калі пры перасадцы скуры трое сутак нельга чапаць (гэта быў 1977 год). Калі прыехала жонка, то аб'явіў ёй, што ў мяне гангрэна, што жыцьцё маё ў небясьпецы. А прайшло пасьля аперацыі ўсяго якіх 7 ці 8 гадзін. Я кажу: "Верачка, так не бывае, каб праз сем гадзін і гангрэна...". Мне давалі антыбіётыкі ва ўколах праз кожныя дзьве гадзіны. Так на працягу двух месяцаў. Раіць мне хірург Ваўковіч: "Алесь Мікалаевіч, уцякайце! Яны вас заб'юць, яны вас ужо амаль забілі" (Гэта было ў Мастоўскім раённым шпіталі). Я прашу, каб мяне пусьцілі са шпіталя, а яны: "Ні ў якім выпадку".

І калі прыехаў сын, адзеньня не аддалі - я ў шпітальным халаце паехаў дахаты. Пераапрануўся, завезьлі мяне ў Горадню, і там за дзевяць дзён мне і перасадку зрабілі, і выпісалі. Праўда, на мыліцах я вярнуўся, але ніякіх антыбіётыкаў ня трэба было, і не было гангрэны.

А чаму так зрабілі ў мастоўскім шпіталі? Бо галоўурач быў мужам сакратара райкама партыі па ідэалогіі (дзявочае прозьвішча яе Кірдзюк, а па мужу Абрамовіч Нэла Мікалаеўна). Вось, значыць, яны рашылі забіць. І ня будзе ніякіх праблем...

Не атрымалася. Але сваю чорную справу зрабілі - мне вельмі балеў жывот (дысбактэрыёз). Я два разы быў у Есентуках, быў у Трускаўцы, быў у Друскінінкаі. У той час сказалі, што гэта хвароба не вылечваецца. І так я паміраў дзесяць гадоў. Заехаў ужо і ў Гродзенскі абласны шпіталь, бо бывае часам так, што свой лекар лепш за ўсіх гэтых прафесараў. Ідуць дзьве медсястры і адна адной пра мяне кажа, што гэты чалавек заўтра памрэ. Я адчуваў, што сапраўды засталося мала жыць. Вярнуўся дахаты і зноў мучыўся. Я мог заснуць на хвілін пятнаццаць, а потым страшэнны боль жывата, я павінен быў устаць ці пасядзець, ці пахадзіць. Боль супакойваўся, але калі лягу - ізноў боль. Вось такое недасыпаньне было, што на ўроках я не сядаў, бо калі сяду, то адразу засну. Часам засынаў нават стоячы. Але вучні ў нас вельмі добрыя, яны разумелі, што гэта не ад дабра я засынаю. Ніякіх не было сьмехаў, нічога. Калі задрамлю, клас ціха. Прачнуся, далей вяду ўрок...

І вось у 1986-м годзе я прачытаў у газеце "Зьвязда" (па-мойму, за 5 лістапада) заметачку: калі ў звычайную ваду кінуць цёмны крэмень, то вада стане лекавай. Я ў гэта не паверыў, вядома, але Зоська Верас нас ужо загітавала рабіць аддзел народнай медыцыны ў музеі. Я вельмі ўпіраўся, кажу: "Я паняцьця ня маю пра медыцыну". А яна настойвала: "Я дапамагу, я вам рэцэпты дам, буду на пытаньні адказваць". Я яе вельмі паважаў і ня мог адмовіцца...

Зацікавіўся і гэтай заметкай пра крамянёвую ваду. Думаю: "Давай паспрабую". І вось накідаў у слоік каменьчыкаў... Прыйшла жонка, пытае: "Што будзе?" Кажу: "Лячыцца буду". "Ну - кажа - дажыліся". Вядома ж, трэба везьці ў нейкі шпіталь да псіхолагаў... Я засьмяяўся, бо таксама ня верыў, што каменьчыкі гэтыя будуць ле́чыць. Але калі прайшоў нейкі час, пачаў піць гэтую ваду, то літаральна недзе праз тыдзень ці два (не запісаў, праз колькі часу) я стаў здаровы. Зьнік мой дысбактэрыёз.

Зразумеў, што гэтая вада крамнёвая - вялікая сіла.

Дарэчы, першы гэты артыкул быў Малярчыкава (Анатоль Дзьмітрыевіч). Ён - інжынер, часта хадзіў зьбіраць крэмень. Яго бачылі супрацоўнікі, што ходзіць па полі чагосьці. Аднойчы дырэктар завода ўбачыў гэта і вырашыў, што нельга такога інжынера трымаць, які ў поле пайшоў - хто яго ведае, чаго ад яго можна чакаць... І яго звольнілі з працы. Пазьней я яму ў Менск завёз мяшок крэменю. Там, можа, 100 кілаграмаў было. Сталі мы перапісвацца.

Так чацвёрты раз не памёр.

Ну, і нарэшце, у 1984 годзе мы з Іваноўскім - бацькам Дзьмітрыя Пятровіча Іваноўскага, гродзенскага таленавітага мастака - рыхтавалі рэйкі для залы "Народныя промыслы", пілавалі на пілараме. А ў мяне вылез цьвічок у туфлі. Я адчуваю, што ён мне перашкаджае (але гэты чалавек быў вельмі добры, вельмі клапатлівы, як я яму скажу, што ў мяне цьвічок, то ён мяне адправіць дахаты, а адзін не напілуе гэтых рэек, і работа ізноў затрымаецца; а нам трэба хутчэй, бо райкам патрабуе эскізы, а дасі эскізы - яны ўсё зарэжуць... Трэба хутчэй зрабіць. А калі зробіцца, усё: раскідаць нядобра). А потым я здагадаўся - палажыў насовачку столек у восем на тое месца, дзе цьвічок, і ён мне перастаў далягаць. Працаваў я тады і начамі, каб хутчэй адчыніць гэтую залу. І вось, калі ўжо зала была гатовая, прыйшоў дахаты, памыў ногі, паглядзеў, што там на назе робіцца. А там пайшло загнаеньне ад гэтае ранкі. Мне параілі ў амбулаторыі засыпаць стрэптацыдам. Я засыпаў, ранка загаілася, але на тым месцы выскачыла бародавачка.

І вось, калі я з адэномай лячыўся ў Ламакі (дарэчы, яго таксама забілі ў шпіталі; вельмі добры чалавек, загадчык аддзела ўралогіі сухотнага (туберкулёзнага) шпіталю), ён мяне павёў у анкалогію.

Кажа:

- Мне вельмі не падабаецца гэтая ваша бародавачка.

Лекар узяў біяпсію, кажа:

- У вас усё добра, але трэба гэтую пухліну выдаліць.

А я меў такую звычку лячыцца толькі летнімі канікуламі, бо калі ў рабочы час, то замяняюць абы як і прападаюць урокі. А ўрокаў было вельмі мала на беларускую мову. Але ў 1985 годзе я паехаў сам ужо - у мяне там даволі салідны гуз быў. Узялі пробу. Калі прыехаў пазьней, кажуць:

- Усё ў парадку, аднак трэба выдаліць гэты гуз. Але ў нас цяпер рамонт.

Я ізноў працую год. І ўжо ў 1986 годзе... на мыліцах заехаў.

Прафесар Беражноў кажа:

- А где вы раньше были?

- У вас быў - у 1984-м, у 85-м, і вось у 86-м прыехаў.

Беражноў тлумачыць:

- Метастазы пайшлі, ужо позна што рабіць...

Кажу: "Ампутуйце нагу". Ён пярэчыць: "Позна, гэта нічога ня дасьць". "То што будзе?"- пытаюся. Кажа: "Ну, давайце, мы гэты гуз выдалім". "А што гэта дасьць, калі нагу ампутаваць позна?" - Пытаюся. Адказвае: "У Вас гуз на падошве нагі, Вы на яго наступаеце ўвесь час - вам баліць. Можа, ён у другім месцы будзе". "То выдаляйце".

Выдалілі той гуз. Праз некалькі тыдняў стаў расьці па дыяметры ў два разы большы на тым жа месцы. Кажуць: "Будзем радыяцыю даваць". Я прашу, каб разбінтоўваць нагу, каб было бачна, дзе гуз. Яны запэўніваюць: "Мы ведаем". Апраменьвалі, апраменьвалі, апошні дзень габрэйка давала радыяцыю. Відаць, дала добрую дозу, ды ня ў тым месцы, дзе гуз. І ў мяне ў здаровым месцы пухіры пайшлі. Прыехаў зь Вільні анколаг (гэта ўжо Луцкевіч Лявон паклапаціўся), завёз мяне назад у шпіталь. Пухіры вылечылі, але ранка на тым месцы засталася. Гэтай ранцы 25 гадоў, і я на яе наступаю кожны раз, калі іду.

Так мне "памог" шпіталь... Я б сябе адчуваў вельмі добра, каб ня гэтая ранка. А гуз, вядома, сабе спакойна рос у ранейшым месцы.

Пытаюся ў Беражнова:

- Што цяпер будзе?

- А цяпер будзем хіміятэрапіяй вас лячыць.

- Давайце.

Першы сеанс хіміятэрапіі - я адразу страціў прытомнасьць. Мне кажуць: "Ваш арганізм хіміятэрапіі не прымае. Вы, дзе б ні былі, не дазваляйце, бо можаце памерці". - "То што мне рабіць?" - "А вы едзьце дамоў, там сьвежае паветра, малачко...".

Прыехаў я дахаты. Паміраць мне чамусьці не хацелася. І ўспомніў, як бабуля калісьці раіла, што калі гуз ці сіняк, то прыкладаць пяцікапеечную царскую медную манету. Такой манеты ў мяне не было, я прыклаў савецкую пяцікапеечную манету, прыклеіў пластырам. Назаўтра рана гуза не было. Можа, ён быў аслаблены гэтай аперацыяй, можа, што іншае - толькі за адну ноч ён прапаў. Цешыцца жонка, цешуся я. Пяць месяцаў у шпіталі ваявалі з тым гузам - нічога не маглі зрабіць, а бабуля-нябожчыца за адну ноч вылечыла. Днём гуз ізноў зьявіўся, я паклаў зноў манету на ноч, ізноў ён прапаў, днём ізноў зьявіўся. Тады я прыклейваў пластырам манету, хадзіў два-тры дні. Але ў вёсцы трэба працаваць фізічна, і ногі абавязкова трэба мыць. Калі мыю, здымаю гэту манету - яна чорная, як сажа, і тое месца, дзе гуз, чорнае. Спрабаваў чысьціць шчоткай металічнай - не чысьціцца, паспрабаваў шылам - чарната ўядаецца ў сярэдзіну металу. Тады я рабіў так: перакладаю на другі бок гэту манету, а потым выкідаю яе(пяць капеек - гэта ж ня грошы ў той час былі). І так на працягу каля года прыкладваў. Толькі ўжо ня стала ніякага сьледу на назе, ніякага сьледу на манеце. І вырашыў, што вылечыў рак.

І гэта была першая мая памылка. Вядома, калі вылечыў - то нашто больш прыкладаць гэтую манету.

У 1987 годзе заўважыў, што ў мяне чарнее ступня нагі і прыпухае. Але ведаў, што калі прыкладу медзь, то ўсё гэта прападзе, але тады лекары не пазнаюць, што гэта хвароба, і ня будуць лячыць. А я тады яшчэ верыў у медыцыну. Заехаў са спухлай нагой і крыху сіняватай (сантыметры тры). Мне зрабілі адзін сеанс апраменьваньня, казалі: "Больш нельга, бо вы можаце ад прамянёвай хваробы памерці, і так у вас ужо радыяцыі пад завязку". І даюць дымедрол. А я набраў музейнай работы, дымедрол гэты выкідаю (ад яго спаць хочацца) і працую. А нага па сантыметру ў дзень чарнее. Я шарыкавай ручкай пазначу - назаўтра на сантыметр далей ужо чорная. На абходзе кажу лекару: "Ведаеце, я ляжу ў вас ужо 8 дзён і ў мяне па сантыметру ў дзень чарнее нага. Калі ізноў праляжу пяць месяцаў - то я дахаты паеду ўвесь чорны, і ўсе падумаюць, што гэта негр. Мяне ў хату ня пусьцяць". Ён кажа: "Мы вас лечим, таблеткі даём, чего вы спешите, полежите".

Ён пайшоў, я дастаў з сумкі медную бляху, напільнік, нажніцы, шыла, выразаў пласціначку сантыметраў 5 на сантыметраў 10, на канцах пракалоў шылам адтулінкі, зацягнуў гумку і паклаў на ступню зьверху, дзе яна была чорная. Даў маім аднапалатнікам - яны таксама атрымалі такія пласьцінкі. Рана ўсталі - ва ўсіх добрыя вынікі. І ў мяне гэта месца такое зеленавата-сіняватае. Я доўга мыў пад кранам, але адшараваў. І нага белая, пухліны ніякай няма. Прыходзіць лекар на абход і кажа: "Вот видите, вы вчера жаловались, што мы вас плохо лечим. Опухоль сошла, синевы нет". Я са скрухай: "Дзякуй вам, доктар". Гэтыя хлопцы ня вытрывалі: адзін у кулак, а другі: "Га-га-га", - засьмяяўся. Доктар падумаў, што, відаць, тут нешта ёсьць. Назаўтра, можа, ён дзяжурыў, можа, наўмысна прыйшоў. Яшчэ пад'ёму не было - ён ускоквае ў палату:

- Покажите вашу ногу.

Я паказаў - там медная пласьцінка. А ён:

- Да как вы можете, вы же учитель, да какие-то бабушкины сказки, да как вам не стыдно! Я пойду к профессору, я не могу работать в таких условиях!

Праз тры дні прафесарскі абход, Беражноў кажа мне:

- Алесь Микалаевич, вы извините, вас тут ругали за медь, а я вчера прочитал в "Известиях", что это очень хорошее средство".

Прашуся:

- Калі добры сродак, а вы мне больш нічога рабіць ня будзеце, тады пускайце дахаты.

Прыехаў дахаты, папрыкладваў медзь - вядома, усё ў парадку. І зноў перастаў прыкладаць. Праз год заўважыў, што ў мяне прыпухае нага аж да калена. Тут я напужаўся. Ужо стаў класьці медзь на ўсю нагу да калена і вышэй калена, каб не пускаць далей тае хваробы. Усё добра было, але ў 1992 годзе мне давялося ехаць на зьезд Таварыства беларускай мовы, а на тым месцы, дзе мяне апраменьвалі, вырас нейкі мазоль, як арэх. Ён мне перашкаджаў хадзіць. Я распарыў нагу, узяў пласкагубцы і вырваў той мазоль. Але нага распухла і ня ўлазіць у туфель. А мне ж трэба ехаць. Я ўзяў на калодку туфель, адрубаў кавалак, зашнураваў і на абцасе паехаў у Менск. Заехаў, там выпала сьнегу па калена, там мароз, а я гуляю сабе з адкрытай нагой. Убачылі гэта Гілевіч, Цумараў - дэпутаты Вярхоўнага Савета - узяліся за мяне:

- Лажыцеся ў Інстытут анкалогіі.

- Дый ня буду я класьціся.

- Давайце мы вас павязем да міністра аховы здароўя.

- Не паеду я.

Але ня біцца ж мне зь імі: хлопцы ж добрыя. Міністра не было. Намесьнік даў накіраваньне ў гэты Інстытут. Мяне завезьлі, абсьледаваді. Сказаў прафесар так: "Калі мы не ампутуем вашай нагі, то вы праз два месяцы памрэце" (з 1992-га прайшло 17 гадоў, а калі браць з 1984-га - то 25 гадоў). Не даваўся, каб яны ампутавалі нагу. Ехаў на адныя суткі, медзі з сабой ня браў. Вельмі перажываў, думаю: "Прафесар, сьпецыяліст - можа, праўда, хай рэжуць..." Але ж - не. Пры мне ў Гродне паміраў чалавек, якому таксама адрэзалі нагу, спачатку да калена, потым вышэй калена, а ён усё роўна паміраў у нашай палаце. Прафесар кажа: "Ну, не даеце вы нагі, а чаму вы ня хочаце, каб мы гуз выдалілі вам на лобе?" Кажу: "Вы толькі гуз выражаце, а метастазы пакінеце мне". Яны мяне трымалі 31 дзень. Я б уцёк, але была зіма, адзеньня не давалі, а ў шпітальным халаце мяне міліцыя сцапае...

У Менску медзі ня меў, за месяц анкалагічнае захворваньне моцна рванула наперад... Як выпісалі, прыехаў дахаты. Мне сталі балець рукі, ногі. Паехаў вызваляцца з працы дырэктара музея. Загадчык аддзела культуры (Чыкіньдзіна) - жанчына добрая была, прапануе: "Алесь Микалаевич, не надо. Если Вы не можете ездить в музей, руководите по телефону. Скажите, что делать этим девочкам."

Я застаўся, сяджу ў кабінеце. А тут прыехала старэнькая жанчына, 84 гады, яе сястра - мая хрышчоная матуля была:

- Ах, Сашачка, я чула, што ты хворы на рак.

- Хворы.

- Г*... - гэты рак. У мяне на цыццы быў гуз. Хацелі мне выразаць, хацелі апраменьваць. Я не далася.

- А як вы лечыцеся?

- А я п'ю жоўць сьвіную, рана лыжку за гадзіну перад ядой. Адзін раз у суткі. Хаджу па вёсках, пытаюся, хто калі будзе калоць. Калі колюць, то я прыходжу, памагаю, забіраю жоўць і дахаты.

І я таксама ўжо п'ю жоўць (па 30 гр. тры разы на дзень) - усё добра. Добра сябе адчуваю. Прыкладаю медзь - цяпер на ноч каля 30 медных пласьцінак. Ваду крамнёвую п'ю з 1986-га года ўвесь час. Калі ў 2005 годзе паламаў нагу і мне яе ўзялі ў гіпс, я шараваў напільнікам медзь, трушчыў лупінку з курынага яйка на парашок і еў зь мёдам, а потым яблык кіслы, каб распусьціўся кальцый.

І хто яго ведае, колькі тут яшчэ дадзена. Я ў 1986 годзе прасіў у Бога, каб пажыць яшчэ 6 месяцаў, а пражыў пасьля таго 25 гадоў!

Гэта быў пяты раз, калі мяне прысудзілі да сьмерці.

З усяго гэтага што хачу сказаць: пераканаўся, што медыцына яшчэ многага ня можа. Чаму так думаю? Праглядзеў па энцыклапедыі польскіх каралёў, рускіх цароў - у 42 - 46 гадоў паміралі. У іх жа добрыя лекары былі. Ну, каб яны ж маглі - вылечылі б. Значыць, медыцына ня можа.

Яшчэ адна бяда медыцыны ў тым, што лекар стараецца лячыць хваробу. Вось, дапусьцім, у мяне баліць калена. Яны мне даюць лек, каб вылечыць калена - але такія лекі, якія шкодзяць на сэрца, на печань. І доктара гэта мала хвалюе. Я дзякую: "Вось, лекар, памагло". А што сэрца пачало балець... Сьпецыялізацыя.

То хутка ўжо 20 апошніх гадоў, як я не зьвяртаюся да лекараў. І вельмі добра на гэтым выходжу. Бо, каб зьвяртаўся, напэўна ўжо ня жыў бы да гэтага часу.

Колькі лячыўся, мне ўсё шкодзілі, а не памагалі.

АА: Зразумела, у Вас жыцьцё было такое, што ўвесь час змаганьне за беларускую справу і за жыцьцё. І кожны раз насуперак усяму адбываўся цуд працягу жыцьця...

Крамянёвая вада лечыць дзесяткі хваробаў, якіх медыцына ня можа вылечваць. Я пайшоў з гэтым да Астроўскага Юрыя Міхайлавіча. Ён кажа:

- А што гэта будзе, як гэтая вада пашкодзіць генетычна, скажам, на пакаленьне наступнае?

А я хацеў, каб ён піў і пераканаўся. Прапаную:

- Дайце якой-небудзь прыбіральшчыцы, каб яна паставіла шэсьць трохлітровых банак вады крамянёвай.

- Не, ня будзем. У нас план, мы па плану павінны.

Я кажу Майсяёнку:

- Занясіце яму крэменю і кіньце ў графін у кабінеце. Ён паспрабуе, на нешта паможа і ён зацікавіцца.

- Добра, добра... Мы зрабілі - ён ня хоча.

Можа, і не хацеў (але і Майсяёнак да мяне прыязджаў са стукачом, і паводзіў сябе, як стукач. І ў энцыклапедыю не даў праўды. Але Бог зь ім).

Я да жонкі Астроўскага завёз крэмень і апісаньне, як рабіць крамянёвую ваду. Праз нейкі час тэлефаную:

- Ці робіце крамянёвю ваду?

- Не, не раблю. Я згубіла рацэпт.

Даў ізноў рацэпт. Праз нейкі час:

- Вы робіце?

- Не, не раблю, я гэтыя каменьчыкі згубіла.

Завёз ёй каменьчыкі. Праз нейкі час ізноў:

- Вы робіце ваду?

- Не, ня хоча Юрый рабіць.

Я ведаю, што памёр Юры Астроўскі ад лейкоза. Калі я паехаў да ягонай жонкі ўзяць экспанаты для музея пра Астроўскага, то яна кажа: "Вы ведаеце, я ўжо чула, што калі б ён піў гэтую ваду, у яго не было б лейкоза". І не было б!..

Прыходзіць да мяне чалавек, што ў яго гемарой цяжкі, і ўжо ледзь трымаецца на нагах. Таксама лячыўся ў дактароў, але нічога - паміраць трэба. Я яму параіў піць гэтую ваду. Прайшло 2 тыдні - ніякага гемарою. Праўда, калі спрабаваў кінуць піць крамянёўку, дык праз тыдняў тры зьяўляецца гемарой.

Брат стрыечны тэлефануе: "Саша, ратуй! Кроў з носа ідзе па чатыры разы ў дзень. І ідзе так доўга, што, кажуць, аднойчы яна пойдзе, ня спыніцца і я памру. Аб'ездзіў дактароў, назьбіраў лякаў цэлую шафку, але ніякай дапамогі няма. Кажу: "Пі крамнёвую ваду, у мяне 23 гады не паказалася кроў з носа, хаця таксама раней часта ішла". Ён пачаў піць ваду - і больш ні разу не паказалася кроў. Дык я да такой высновы прыходжу, што гэтая вада ўмацоўвае крывяносныя сасуды. Дык ня будзе інсульту. І добра на імунную сістэму ўплывае.

[Polkov]

Сообщение от Ина

Polkov, если атеросклероз в сосудах сонной артерии?

Лимонная кислота поможет только в случае, когда сосуды заизвесткованы.
В других случаях медицина может лечить только методом замены сосудов путем хирургической операции.
Если известкования нет, то может помочь вакцина Моровой-Черешнева.
На этом форуме была такая тема, но она почему-то была уничтожена.
А ведь не шарлатаны эту вакцину предложили. Черешнев является физиологом и иммунологом, по его учебнику студенты медвузов России изучают курс "Патофизиология". Он академик РАН и РАМН, он уже более 5 лет возглавляет в Госдуме Комитет по науке и наукоемким технологиям. Является директором трех НИИ медицинского профиля.
Он 9 лет возглавлял Уральское Отделение РАН, то есть он является ведущим ученым России. Видать, голодательный форум лучше его знает, как надо лечить сердечно-сосудистыее заболевания, раз уничтожил эту тему.
А ведь вакцина Черешнева является самым крупным достижением за послевоенное время в области лечения ССЗ.
Достаточно втреть вакцину Черешнева в кожу и можно на всю жизнь обрести защиту против ССЗ, рака, диабета и вирусных заболеваний.
Я полтора года назад принял эту вакцину и могу доложить, что этот пост я пишу не из Рая. Причем мне эту вакцину ввел именно тот человек, который открыл здесь тему, которая потом была уничтожена. Каким-то чудом я успел ввести эту вакцину, так как сейчас этот человек лишен возможности давать эту вакцину людям.

[Milo]

Сообщение от Polkov

Если известкования нет, то может помочь вакцина Моровой-Черешнева.
На этом форуме была такая тема, но она почему-то была уничтожена.

Я принимала вакцину Бритова. Кто-то писал, что было обширное обсуждение этой вакцины здесь на форуме ....a тепрь это темы НЕТ... )))